Wat kunnen we voor elkaar betekenen? Dat lijkt de centrale boodschap als we op een regenachtige donderdagochtend binnenlopen in de huiskamer van Boulevard Ruijschenbergh in Gemert. Cliënten van ORO én ouderen uit Gemert zijn op deze locatie bezig met diverse activiteiten. In een van de ontmoetingsruimtes helpt Vluchtelingenwerk van welzijnsorganisatie Lumens statushouders met het inburgeren en deelnemen aan de samenleving. Het blijkt een mooie mix waar mensen van verschillende leeftijden, uit verschillende culturen, met en zonder beperking heel veel voor elkaar betekenen.
Samenwerken staat vanaf de start van Boulevard Ruijschenbergh met hoofdletters geschreven. ORO en de Zorgboog maken samen activiteitenprogramma’s, delen de ruimtes en ondersteunen elkaars cliënten. Toen Mariken van Dort van Lumens een ruimte zocht waarin statushouders elkaar konden treffen, stuitte ze op de Boulevard. “Hier is van alles te doen en mensen worden heel laagdrempelig uitgedaagd om contact te maken”, vertelt ze als de Verwenochtend bijna van start gaat.
Wederkerigheid
Kim Bombeeck, coördinator van de Boulevard, is zo’n beetje de verpersoonlijking van de samenwerking tussen ORO en de Zorgboog. Zij is in dienst van beide organisaties. Over de samenwerking met Lumens zegt ze: “We hadden hier nog een ruimte die Lumens wel mocht gebruiken met de statushouders. Bovendien zag ik wel mogelijkheden voor wat we wederkerigheid noemen. Zij gebruiken onze ruimte, maar wie weet, worden deze statushouders zo enthousiast dat ze hier wel vrijwilliger willen worden. Dan snijdt het mes aan twee kanten.”
Elkaar leren kennen
Zoals gezegd staat vandaag de Verwenochtend op het programma. Nadat de groep vorig jaar startte, wordt langzaam geprobeerd om activiteiten te ontwikkelen waarin statushouders de andere bezoekers van de Boulevard leren kennen. Kim: “We vragen aan de bezoekers van de Boulevard of ze hier naartoe willen komen. Voor een handmassage, een gezichtsmassage, nagels lakken, haren doen, wat ze maar willen. Ook dit is weer heel laagdrempelig ingestoken. Veel kan, niks moet.”
Nederlands leren
In de huiskamer staan de zalfjes en crèmes inmiddels uitgestald. Hasnaa, Katreen en Sherin, allemaal afkomstig uit Syrië, staan klaar om de bezoekers te verwennen. Petra is de eerste gast. Ze wil wel een handmassage. Katreen heeft dat al eens vaker gedaan, dus zij gaat met Petra aan de slag. Onder toeziend oog van haar eenjarige dochter Ariam.
Hasnaa is het langste in Nederland van de drie. “Ik vind het ook leuk om met de oudere mensen te praten. Daar leer ik weer beter Nederlands van”, zegt ze terwijl ze water haalt om de handen van Petra te wassen.
Naarmate de ochtend vordert wordt het langzaam drukker. Een rustgevend muziekje vult de ruimte en de vier stoelen zijn bezet. Connie wacht op een gezichtsmassage. Kim: “Deze mensen komen ’s morgens in de sfeerkamer bij elkaar en van daaruit kijken ze wat ze willen doen. Connie houdt ook veel van muziek en van dansen, maar vandaag had ze hier zin in. En ze geniet er met volle teugen van.”
Hadden Kim en Mariken in het begin van de ochtend de touwtjes in handen, gedurende de Verwenochtend gaat er steeds meer vanzelf en trekken ze zich terug. Bij de stoelen ontstaan voorzichtige praatjes, al is de taalbarrière soms nog wel een obstakel. “Ondanks dat zien we hier hele mooie dingen ontstaan. Zo was er een mannelijke statushouder, Mhana, die hier ook vrijwilligerswerk heeft gedaan en ging fietsen met de duo-fiets met een cliënt. Hoe dit initiatief zich gaat ontwikkelen? Dat zien we wel. We hebben nu naast een groep met vrouwen ook een mannengroep en de belangstelling groeit. We zijn in ieder geval erg blij met deze nieuwe vorm van samenwerking.”
Zuinig op mijn gezicht
Inmiddels is de tweede ronde begonnen. Mevrouw Rijsow zit met haar groep in de theaterzaal als ze wordt opgehaald voor een gezichtsbehandeling. “Ik ben Hasnaa. Vindt u het goed als ik uw gezicht een behandeling geef?” “Ik ben Pia. Ja hoor, dat vind ik goed. Als ik mijn eigen gezicht maar weer terug krijg, want daar ben ik zuinig op”, lacht ze.
