Famke en Jurgen hadden al eerder het gevoel dat er iets niet helemaal klopte in de ontwikkeling van hun eerste kind. De berichten vanuit de peuterspeelzaal, dat hij zich afzonderde, niet met de andere kinderen speelde, bevestigden dat gevoel. Via MEE kwamen ze terecht bij ORO. Cavan, inmiddels veertien jaar, gaat naar de Antoon van Dijkschool. In de thuissituatie krijgen de ouders steun van de ambulant pedagogisch gezinsbegeleiders Marieke Hendriks en Anet Roozen.
Marieke: “Ik werk nu vijftien jaar bij ORO. Eerst als woonbegeleider, maar nadat ik zes jaar geleden de PPG-opleiding deed, ben ik overgestapt. (PPG staat voor Praktisch Pedagogische Gezinsbegeleiding). Dit werk vind ik het allerleukste. Werken in een gezin en daar, samen met de ouder of ouders, stappen vooruit zetten.”
Anet: “Toen ik bij ORO solliciteerde kon ik meteen instromen in een PPG-training. Ik doe het nu al zes jaar en ik heb inmiddels ook de vervolgopleiding gedaan. Het is vooral goed observeren, kijken waar de behoeften en de wensen in een gezin liggen en daar overzichtelijke en haalbare plannetjes op maken. Iedere keer weer vanuit dezelfde methodische basis, maar wel altijd op een andere manier.”
Famke: “Toen Cavan naar het Kinderdagcentrum (KDC) ging, was voor ons de belangrijkste vraag: hoe doen we het thuis? Vooral Jurgen was in het begin wel sceptisch toen ORO op de stoep stond. Marieke was ook al de vierde hulpverlener die bij ons over de vloer kwam.”
Marieke: “Ons uitgangspunt is altijd om te kijken en vooral ook te benoemen waar het goed gaat. Famke en Jurgen hadden zeker moeite om het gedrag van Cavan te begrijpen, maar ondanks dat ging er veel al heel goed. Wij komen hier om mensen te helpen om hun eigen krachten en talenten te benutten en uit te bouwen.”
Famke: “In de loop van de jaren veranderden de vragen en uitdagingen rond Cavan. In het begin wilde hij zijn tanden niet poetsen. Dat was elke keer een gevecht. Samen met Marieke en Anet hebben we toen een plannetje gemaakt. Jurgen en ik hielden ons heel consequent aan de afspraken die we samen hadden gemaakt en na een korte tijd was het al opgelost.”
Jurgen: “Als ouder sta je ook voor de vraag of je je kind voor bepaald gedrag moet straffen. Cavan deed impulsief bepaalde dingen die niet bij zijn leeftijd hoorden. Als hij ging buiten spelen en hij moest plassen bijvoorbeeld, dan deed hij zijn broek omlaag en begon hij te plassen. Voor een kind met zijn ontwikkelingsleeftijd was dat eigenlijk heel normaal. Straffen heeft dan geen zin, dus zijn we samen op zoek gegaan naar een manier om te voorkomen dat hij dat deed.”
Marieke: “Iedere levensfase heeft weer nieuwe uitdagingen. Cavan is een opgroeiende puber, die steeds groter en sterker wordt, en bij een ander gezin spelen problematieken rond verslaving, psychiatrie, zwangerschap, ouders met een beperking of problemen rond een vechtscheiding. Ook krijgen we te maken met OTS, Onder Toezichtstelling, waarbij onze hulp dus niet vrijwillig door de ouders wordt ingeroepen, maar door de rechter wordt opgelegd.”
Anet: “Het mooie van dit werk is dat het een schoolvoorbeeld is van Supportgericht Werken. Je bent continu bezig met de vraag: wat willen deze ouders, wat wil dit gezin en hoe kan ik daar aan bijdragen? Maar ook, kán ik het wel alleen of heb ik hulp nodig? Van collega’s of van andere instanties? De vraag van het gezin staat centraal. Samen zetten we steeds kleine stapjes vooruit.”
Famke: “De ondersteuning is voor ons heel belangrijk. Met Anet en Marieke kunnen we open praten over Cavan. Zij begrijpen zijn en onze situatie. Andere mensen hebben meteen hun oordeel. Je ziet niks aan hem, dus de opmerking ‘doe eens normaal’, horen we regelmatig.”
Jurgen: “De toekomst? Ja, hoe zal het straks gaan als Cavan ouder wordt. Ik maak me daar wel eens zorgen over. En kan hij ergens werken? Kan hij met begeleiding zelfstandig wonen? Er komen nog heel veel vragen op ons af. En ik ben blij dat ORO aan onze kant staat als het gaat om het beantwoorden van al die vragen. Dan staan we er tenminste niet alleen voor.”
