Vincenzo (17) kijkt toe als zijn bed wordt opmaakt. Hij lacht. Praten kan Vincenzo niet. Aan zijn oor houdt hij een klein muziekdoosje. Ook als hij op de bank in de woonkamer gaat zitten, blijft hij zoeken naar geluid. Een kleurig babyspeeltje trekt zijn aandacht. Hé, daar komt ook muziek uit.
Moeder Anita brengt Vincenzo vandaag naar het logeerhuis op Het Rijtven. Het is de derde keer dat hij er een weekend komt logeren. “Het voelt goed”, zegt Anita. “En dat zeg ik uit de grond van mijn hart. Vincenzo heeft ook al op andere plaatsen gelogeerd, maar dat werkte niet. Vaak was het niveauverschil te groot. Dan had ik niet het gevoel dat Vincenzo zich happy voelde. Maar dit is goed. Dit biedt voor mij de belangrijke basis om hem wat meer los te laten. Dat loslaten moet, dat weet ik, maar ik moet dan ook zeker weten dat hij zich fijn voelt. Veilig, en met begeleiding die hem kan verzorgen. Op een plaats waar hij met anderen kan leren omgaan. Ja, ik moet hem ooit loslaten, maar ik ben heel kieskeurig. Ik laat hem niet zomaar overal achter.
